murad

is. <ər.> Arzu, məqsəd, niyyət, dilək, istək, kam. Sən muradım əksinə, ey çərx, rəftar eylədin. S. Ə. Ş.. Aşıq Ələsgərəm, söylənir adım; Budur ürəyimdə mətləb, muradım. A. Ə.. Ürək dəmir deyil, daş da deyil ki? Min bir muradı var, min bir arzusu! S. V.. Murada (muradına) irmək – bax murada çatmaq. Kaş ki, Kərəm muradına ireydi; Qismət olub yarın üzün göreydi. «Əsli və Kərəm». Bir gülən yox bu qayğılı dünyadə; Çoxlar nakam olub irməz murada. H. C.. Murada (muradına) yetirmək – arzusuna çatdırmaq, istəyini yerinə yetirmək. Bivəfa dünyada, dəhrifənada; Fələk məni yetirmədi murada. M. V. V.. Muradım ol məhəlində şəhid olmaqdır; Nolur yetirsə fələk rəhm edib muradə məni. S. Ə. Ş.. <Süleyman:> Əcəb elərsən, Allah səni də tez muradına yetirsin, bizi də. . Ü. H.. Murada (muradına) yetmək (çatlaq) – arzusu hasil olmaq, məqsədinə, diləyinə, kamına çatmaq. Saldıqca cavanlıqda keçən günləri yadə; Dərdim olur on qat; Yarəb yetərəm birdəmi dünyadə muradə? M. Ə. S.. Hacı Qara nəinki muradına çatmadı, hətta həbsə düşdü. N. N.. Muradı hasil olmaq – bax murada (muradına) yetmək (çatmaq). <Bəlli Əhməd:> Koroğlunun dəlilərdi imdadı; Qılınc çəkdi, hasil ola muradı. «Koroğlu». Muradını vermək – muradına, arzusuna çatdırmaq, istəyini yerinə yetirmək. Bu Xətayi xəstənin vergil muradın, ya ilah! X.. Mən Zakirəm, pir fələkə neylədim; Vermədi muradım, dedim, söylədim. Q. Z..